Ζητάμε ένα χώρο για το Βεροιώτικο Ανταλλακτικό Παζάρι.

Η καλή διάθεση υπάρχει για να γίνει πραγματικότητα η ιδέα του Βεροιώτικου Ανταλλακτικού Παζαριού, αυτό που δεν υπάρχει είναι ο χώρος.

Όποιος διαθέτει ένα κατάλληλο χώρο και θέλει να βοηθήσει στο έργο μας, να μας φιλοξενήσει για λίγες ώρες, να επικοινωνήσει στο tania.andreadou@gmail.com

Αν έχετε οποιαδήποτε νέα ιδέα σας περιμένουμε!

Πάρτυ Ανταλλαγής... Η ιδέα!

Υπάρχουν πια πολλά site και blogs που διοργανώνουν πάρτυ και παζάρια ανταλλαγής παιδικών ρούχων και παιχνιδιών αλλά δυστυχώς τα περισσότερα πραγματοποιούνται στις μεγαλουπόλεις.
Λοιπόν ήρθε η ώρα να προσπαθήσουμε ένα τέτοιο γεγονός να λάβει χώρα και στη πόλη μας τη Βέροια. Καλή θέληση να υπάρχει και θα βρεθεί ο χώρος που θα μπορέσει να μας φιλοξενήσει! 


Όποιος/α μπορεί να βοηθήσει παρακαλώ να επικοινωνήσει στο tania.andreadou@gmail.com

Πάρτυ ανταλλαγής σημαίνει ανταλλάσω δωρεάν παιδικά ρούχα, παιδικά αξεσουάρ και παιχνίδια. Κανονίζουμε ημερομηνία, ώρα και μέρος που θα κάνουμε το πάρτυ, ανακοινώνουμε το event και σας περιμένουμε!


Την ημέρα του πάρτυ το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να εξοπλιστείτε με ότι παιδικό ρούχο ή είδος δεν χρειάζεστε πια και να έρθετε με πολύ όρεξη για δωρεάν ανταλλαγές. Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στις ποσότητες. Είναι δεδομένο ότι τα πράγματα που φέρνουμε είναι όλα σε πολύ καλή κατάσταση για να μπορέσει να τα πάρει κάποιος άλλος.


Το ρούχο ή το παιχνίδι που δεν θέλετε πια ας γίνει ο θησαυρός κάποιου άλλου!! Τα πάρτυ ανταλλαγής είναι δωρεάν, στον κουμπαρά συμμετέχετε με ότι ποσό θέλετε για να καλύπτουμε τα έξοδα της διοργάνωσης. Ότι περισσεύει το μοιράζουμε σε ιδρύματα, παιδικούς σταθμούς και οικογένειες που τα έχουν ανάγκη. Είμαστε υπέρ της ανακύκλωσης, αγαπάμε τις ανταλλαγές και το κάνουμε με χαρά…άλλωστε γιατί να αγοράζουμε όταν μπορούμε να ανταλλάξουμε!!!


Πηγή: Happy Swap

Ένα παραμύθι για μεγάλους

Ένα παραμύθι για μεγάλους

 

Το παραμύθι της ανάπτυξης. Tου Γιάννη Μακριδάκη

 

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό μια παραδοσιακή ελληνική οικογένεια που ζούσε σε ένα όμορφο σπίτι στην ύπαιθρο και είχε ένα εύφορο κτήμα ολόγυρα, είχε πηγάδι, στέρνα, περιβόλι και ζώα διάφορα. Πολλές γενιές έζησαν και έθρεψαν τα παιδιά τους μέσα σε αυτό το κτήμα, αλλά έφτασε κάποτε η ώρα, εντός της δεκαετίας του 1980, κατά την οποία ο πατέρας, που είχε μεγαλώσει δουλεύοντας στη γη και μπούχτισε, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Να λάβει δάνειο από την τράπεζα και να χτίσει μες στο κτήμα ενοικιαζόμενα δωμάτια για να φιλοξενεί τουρίστες, να συμβαδίσει με την εποχή του και να αναπτυχθεί.

Έχτισε λοιπόν ένα μεγάλο κομμάτι γης που το χρησιμοποιούσαν μέχρι πρότινος για την παραγωγή των αναγκαίων προϊόντων της διατροφής τους αλλά δεν τον πείραξε και πολύ διότι, όπως τα υπολόγισε, με τα λεφτά που κέρδιζε από τον τουρισμό μπορούσε όλα αυτά που δεν παρήγαγε πλέον να τα αγοράζει και να είναι και πιο ξεκούραστος- πέταξε σιχτιρίζοντας και τους παλιούς σπόρους που είχε κρατημένους στο κελάρι ο μακαρίτης ο πατέρας του, ως άχρηστους πλέον.

Οι δουλειές πήγαιναν αρκετά καλά, ξεπλήρωνε τις δόσεις του δανείου κανονικότατα και έτριβε τα χέρια του, ήτανε περήφανος για την απόφασή του και κορδωνότανε κάθε τόσο στη γυναίκα του που έπλενε σεντόνια γελώντας κι αυτή. Μετά από ένα διάστημα αποφάσισε να επεκτείνει λίγο ακόμα την επιχείρησή του, κι έτσι έβγαλε τα ζώα από το κτήμα διότι βρομούσαν και δεν συμβάδιζαν με τους νέους κανόνες υγιεινής, άσε που έπιαναν και πολύτιμο χώρο, έχτισε μερικά ακόμα δωμάτια, έριξε τσιμέντο σε ένα ακόμα μέρος του κτήματος για να το κάνει χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων των πελατών αλλά και των οχημάτων της οικογένειας που φτάσανε να έχουν από ένα ο καθένας τους, να μη σηκώνεται και σκόνη απ' το χώμα, κι έκανε βόθρο το πηγάδι διότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς μιας και οι επισκέπτες αυξάνονταν χρόνο με το χρόνο και οι ανάγκες ήταν επείγουσες.

Αυτός είχε μεγαλώσει ως γιος γεωργού σε ένα ιδιωτικό και αυτόνομο κτήμα με κελάρια γεμάτα σοδειές που εξασφάλιζαν την διατροφική αυτάρκεια της οικογένειας για όλο τον χρόνο αλλά τα παιδιά του τώρα μεγάλωναν ως τέκνα ξενοδόχου, μέσα σε ένα χώρο που καμία σχέση δεν είχε πλέον με γεωργική γη, που τα κελάρια είχαν μετατραπεί σε πλυντήρια, οι στάβλοι σε καζάνια για τη λειτουργία της θέρμανσης, το πηγάδι σε βόθρο και το χωράφι σε τσιμέντο.

Είχαν όμως μπόλικα χρήματα σε τραπεζικούς λογαριασμούς κι έτσι δεν είχαν ανάγκη ούτε από παραγωγή ούτε από κελάρι για να ζήσουν. Μπορούσαν να ψωνίζουν ανά πάσα ώρα και στιγμή ό,τι χρειαζόταν κι έτσι δεν προβληματίστηκαν ποτέ, απεναντίας ο πατέρας ήταν απόλυτα περήφανος και ευχαριστημένος με το σχέδιο που συνέλαβε και έφερε εις πέρας και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ευτυχή. Εκτός από τον μικρό γιο. Αν δεν είναι αυτό ανάπτυξη και ποιότητα ζωής, τότε τι είναι;

Πέρασαν τα χρόνια κι ήρθε πάλι να κλείσει ο ιστορικός κύκλος του οικονομικού αυτού συστήματος. Οι άνθρωποι, επειδή γεννιούνται μια φορά, νομίζουν ότι όλος ο κόσμος μια φορά γεννήθηκε, μαζί τους, ότι δεν υπήρξε τίποτα πριν απ' αυτούς κι ούτε μετά απ' αυτούς θα υπάρξει, πως θα τελειώσουν όλα μαζί με τους ίδιους και τους γύρω τους, οπότε έχουν χρέος όλα να τα εκμεταλλευτούν προς όφελός τους, όλα να τα αλλάξουν. Έκλεισε λοιπόν ακόμα μια φορά ο ιστορικός κύκλος της οικονομίας, ήρθε άλλη μια εποχή κρίσης, στενέψανε τα πράγματα για το οικογενειακό εισόδημα, τα δωμάτια αρχίσανε να μένουνε κενά, τα αυτοκίνητα να ακινητοποιούνται λόγω πολλών εξόδων, η αγορά τροφίμων να είναι το βασικό τους μέλημα.

Ο μικρός γιος έκραξε τότε για πρώτη φορά ότι ήτανε λάθος όλη αυτή η κίνηση που είχε κάνει στο παρελθόν ο πατέρας, που κατάστρεψε την πρωτογενή παραγωγή διότι όσο εισόδημα και να σου εξασφαλίζει η ανάπτυξη, άμα δεν έχεις να φας και εισάγεις αγοράζοντας τα αμφιβόλου ποιότητας τρόφιμά σου, δεν έχεις κάνει και κάνα σπουδαίο σχέδιο.

Αυτόν όμως τον καταχέρισαν όλοι μαζί βρίζοντας, διότι ήτανε από μικρός αλαφροϊσκιωτος, οικολόγος, έκλαιγε κάθε φορά που η γιαγιά του πήγαινε να σφάξει έναν πετεινό, έμπλεξε ύστερα και με κάτι παράξενους τύπους αξούριστους κι ακούρευτους στο πανεπιστήμιο κι αρχίσανε να μιλάνε για πράγματα οπισθοδρομικά, για χώματα και σπόρους και καλλιέργειες, μα που ζεις, του φώναξε σε μια δόση η αδερφή του, στο 1940;

Και μέσα σε όλην αυτή την τραγική κατάσταση λοιπόν κάνανε οικογενειακό συμβούλιο και αποφασίσανε, κατά πλειοψηφία βέβαια, με τον μικρό γιο μονάχα να καταψηφίζει, να λάβουνε νέο δάνειο και να πάνε πάλι βουρ για ανάπτυξη, αυτή τη φορά όμως με πράσινη ενέργεια για να είναι ευχαριστημένος κι ο βενιαμίν. Μα τι αχάριστος αυτός! Πάλι είχε αντιρρήσεις.

Ο μεγάλος του αδερφός ξεδίπλωσε το σχέδιο. Στο βορινό κομμάτι του κτήματος που είχε απομείνει ακόμα άχτιστο θα εγκαθιστούσαν μερικές ανεμογεννήτριες, αέρα είχε πολύ η περιοχή και θα γυρίζανε οι προπέλες τους για πάρα πολλές μέρες τον χρόνο, ενώ στο νοτινό, στο φωτεινό κομμάτι θα απλώνανε μερικές σειρές φωτοβολταϊκά, όπως και στην ταράτσα του σπιτιού κι έτσι θα εξασφαλίζανε ένα καλό εισόδημα και δίχως να κάνουνε καμιά ζημιά στο περιβάλλον-απεναντίας.

Δεν μας φτάνει που ζούμε μέσα σε ένα ξενοδοχείο και που έχουμε γίνει πλύστρες για να βγάζουμε λεφτά και να αγοράζουμε όσα ο παππούς παρήγαγε ο ίδιος, δεν μας φτάνει που κάναμε το κτήμα μας τσιμέντο και το πηγάδι μας το γεμίσαμε λύματα, δε μας φτάνει που πετάξαμε τους σπόρους και δεν έχουμε να φάμε μια ντομάτα αλλά τρώμε μόνο τα μεταλλαγμένα που μας πουλάνε, τώρα θέλετε να γίνουμε και ποντικοί, να ζούμε ανάμεσα στα μηχανήματα ενός εργοστασίου που θα παράγει ενέργεια, τους είπε ο μικρός και σηκώθηκε να φύγει από το συμβούλιο νευριασμένος.

Ο πατέρας προσπάθησε να τον συγκρατήσει, πρέπει να γίνεις λίγο πιο φιλοεπενδυτικός, του είπε, δεν είναι δυνατόν να πορεύεσαι με τόσο παλιά μυαλά, ούτε γυναίκα δεν θα βρεις ποτέ σου, ο κόσμος πάει μπροστά κι εσύ πίσω, εξάλλου είναι οικολογικά όλα αυτά που θα κάνουμε. Μάταια όμως, ο μικρός δεν πείστηκε αλλά δεν μπορούσε να κάνει και τίποτε. Αφού δεν ήθελε να φύγει μετανάστης και να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του, μια λύση μονάχα του απόμενε. Να παραμείνει εκεί και να υπομένει τις συνέπειες των αποφάσεών της πλειοψηφίας αντιστεκόμενος όσο μπορούσε για να τις μετριάσει.

Στον επόμενο ιστορικό κύκλο που θα κλείσει, μετά από λίγες δεκαετίες πάλι, το οικονομικό αυτό σύστημα, τα εγγόνια του πατέρα, τα παιδιά των παιδιών του, τα οποία θα έχουνε γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σε ένα κτήμα που βουίζει και γυαλίζει παράγοντας ενέργεια, η οποία με καλώδια φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση, τα παιδιά που θα νομίζουν ότι στη γη σπέρνεις προπέλες και καθρέφτες μαύρους, τα παιδιά που θα χουν για αδέλφια τον καρκίνο και τη λευχαιμία, τα παιδιά που θα γεννηθούνε δανεισμένα και θα πεθάνουνε χρεωμένα, δεν θα έχουνε ούτε χώρο πια στο κτήμα τους για άλλου είδους ανάπτυξη, έστω και παρόμοια, ούτε τον τρόπο, τον χώρο, τα υλικά και τις γνώσεις για να γυρίσουνε πίσω, να το ξανακάνουνε όπως το είχε ο προπαππούς τους και τουλάχιστον να τρώνε κάτι από αυτό.

Και είναι βέβαιον ότι μια μέρα θα μνημονέψει κάποιο από τα παιδιά εκείνον τον παράξενο θείο, που έμεινε μαγκούφης κι άκληρος, που μιλούσε ακαταλαβίστικα, που ολημερίς έλεγε για κάτι σπόρους και για κάτι νερά που τρέχουνε από ένα μαγκανοπήγαδο και κελαρίζουνε στα αυλάκια του περιβολιού, για έναν κότσυφα που κελαηδούσε αλαφιασμένα σαν τρόμαζε και πετάριζε απ' τα κλαριά του δέντρου κι όλοι τον ακούγανε και λέγανε πίσω από τις χούφτες τους πως δεν στέκει στα καλά του ο άνθρωπος.

Γιάννης Μακριδάκης

Πηγή:  http://tvxs.gr/news/apopseis/paramythi-tis-anaptyksis-toy-gianni-makridaki

Έτσι ξεκίνησαν οι «ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ».

 

Έτσι ξεκίνησε.

Ήταν μια απλή κουβέντα, μέσα σε μαζική συζήτηση, άγνωστων μεταξύ τους Βεροιωτών.  Έπεφταν ιδέες, για το πώς και τι μπορούμε να κάνουμε, για όσα μας ετοιμάζουν και άρχισαν να πέφτουν με καταιγιστικούς ρυθμούς στα κεφάλια μας. Άλος είπε αυτό, άλλος το άλλο και πάει λέγοντας. Από τις τόσες ιδέες, μια έκατσε καλά σε κάποιους. «Να πηγαίνουμε και να επανασυνδέουμε το ρεύμα που κόβει η ΔΕΗ». Δόθηκε συνέχεια και καμιά δεκαριά, συμφώνησαν να συμμετέχουν σε μια τέτοια ενέργεια. Τελικά τι έγινε; Ελάχιστοι δώσανε σάρκα και οστά στην συνέχεια πρακτικά.

Έτσι ξεκίνησαν οι «ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ». Και άρχισαν να επανασυνδέουν ρεύμα, σε οικογένειες με κομμένο ρεύμα. Όχι με κουκούλες. Όχι κρυφά. Μπαίνει μάλιστα και μεγάλο αυτοκόλλητο πάνω στον μετρητή. Ένας από αυτούς, κατέβηκε και στην Αθήνα για να δοθεί συνέχεια εκεί. Πήγε και σε άλλες πόλεις.  Άπο άλλες πόλεις, έσπασαν τα τηλέφωνα για να κάνουν το ίδιο. Ήδη είχε πάρει διαστάσεις το θέμα. Όχι μόνον εντός  Ελλάδος. Ξένα ΜΜΕ ήρθαν εδώ στη Βέροια για να δούν και να καταγράψουν τις δράσεις αλληλεγγύης των ΕλλήνωνΤην αντίδραση των καθημερινών, ανώνυμων πολιτών, να αλληλοϋποστηριχτούν.  Από το Associated Press που ήρθε εδώ, η είδηση έφτασε από την Αμερική μέχρι Την Ιαπωνία. Ολλανδικό κανάλι, η Νορβηγική επίσης τηλεόραση και άλλα.
Μέσα στην Ελλάδα, «έπαιξε» πολύ και σε πολλές πόλεις μέχρι και σήμερα γίνεται, άσχετα αν δεν ακούγεται.

 

Έτσι ξεκίνησε. Με την σκέψη του διπλανού. Μήπως ένας διπλανός δεν είναι ο καθένας από εμάς; Στην περιοχή μας, μέχρι τώρα, σε άγνωστους ανθρώπους επανασυνδέθηκε το ρεύμα. Και κοίτα να δείς πως δεν χωρά το μυαλό σου αυτά τα πράγματα. Όταν βλέπεις, να κλαίει η η γυναίκα όταν βλέπει ότι έχει φως. Να σε κοιτάει, όταν τελειώνεις την σύνδεση, λες και βλέπει εξωγήινο. Σα να μην το πιστεύει. Και κοίτα να δείς που θέλεις να κλάψεις μαζί της. Που μια άθλια συνέχεια στην συλλογική πορεία της χώρας μας, έφτιαξε νόμους και κανόνες όχι για να κάνει καλύτερη τη ζωή μας αλλά, να σε πατάει. Και απλές κουβέντες που να βρείς που να τα λένε όλα; Πώς να εξηγήσεις στα μικρά σου παιδιά ότι δεν έχεις δουλειά και μας κόψανε το ρεύμα; Σα να το κάνουν επίτηδες. Η επόμενη γενιά, να μεγαλώσει με μίσος για την χώρα αυτή. Ανυπεράσπιστος και μόνος, στη χώρα σου και να μην ξέρεις σε ποιόν να πείς κάτι. Να κόβουν το ρεύμα, ναι εδώ στη Βέροια, ανάπηρη. Και σε ξεπερνά η κατάσταση και κάνεις πράγματα.
Μα δεν είναι παράνομο αυτό; Ναι είναι. Το μόνο που δεν είναι παράνομο, είναι το τηλεκοντρόλ στο χέρι και ξάπλα στον καναπέ. Να μη μιλάς είναι νόμιμο. Να κοιτάς μόνο τη δουλειά σου είναι νόμιμο. Και επειδή ήμασταν όλοι νόμιμοι μάλλον, τα πήγαμε τόσο καλά. Που πολυσπουδαγμένοι ηγήτορες, μας βούλιαξαν. Όχι οικονομικά. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Βούλιαξαν, έκλεψαν την δυναμική και την αξιοπρέπεια μιας χώρας ολόκληρης. Μήπως πλήρωσε κανείς για την καταστροφή που προκάλεσαν; Τα νόμιμα. Και το νόμιμο είναι κομμένο ρεύμα. Ή έχεις λεφτά ή πεθαίνεις. Είναι όμως έτσι οπως μας τα μάθανε;
Θα πούμε κι άλλα στη συνέχεια. Μα περισσότερα θα κάνουμε. Τα πολλά λόγια δεν δώσανε λύσεις πουθενά. Εμάς αφορούν όλα κι εμείς θα τα αντιμετωπίσουμε. Έτσι ή αλλιώς.


Πηγή : http://politesthsveroias.blogspot.com

Πώς να μιλήσω στο παιδί μου για την κρίση;

Η ξαφνική απώλεια της δουλειάς του ενός εκ των δύο γονέων ή η μείωση των εσόδων, εκ των πραγμάτων γεννά αλλαγές στην καθημερινότητα μιας οικογένειας και κατ’ επέκτασιν των παιδιών.


Στην πράξη αυτό μεταφράζεται σε αδυναμία του γονέα να προσφέρει τον ίδιο όγκο υλικών αγαθών στο παιδί του, σε αύξηση των «όχι» στις διαρκείς απαιτήσεις του, σε μείωση ή ακόμα και διακοπή συνηθειών που είχαν γίνει μέρος της ζωής του παιδιού, όπως ο κινηματογράφος, το λούνα παρκ και τα πολλά παιχνίδια.


Μία ακόμα όμως δυσάρεστη πραγματικότητα, με την οποία θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπο το παιδί, είναι και η αλλαγή στην συμπεριφορά του γονιού, ο οποίος ξαφνικά έμεινε χωρίς δουλειά και η ψυχολογία του πέφτει στο ναδίρ. Η αλλαγή αυτή στη συμπεριφορά του γονέα μπορεί να μεταφράζεται σε πολλά νεύρα, τάσης απομόνωσης, ψυχρότητα ή στο χειρότερο σενάριο βίαιη συμπεριφορά. 


Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το παιδί να υφίσταται ένα σοκ. Να μην αναγνωρίζει τον γονέα του, να νιώθει ξένο και ως μέρος του προβλήματος.


Ο συνδετικός κρίκος γονείς-δάσκαλοι-φίλοι είναι αυτός που με το σωστό χειρισμό συνθέτει το πέπλο προστασίας για το παιδί, ώστε να βιώσει με τον λιγότερο δυνατό ανώδυνο τρόπο αυτή τη δύσκολη κατάσταση, στην οποία έχουν περιπέσει οι περισσότερες οικογένειες στη χώρα μας.


Σύμφωνα με τους ψυχολόγους τα κυριότερα ερωτήματα που θέτουν οι γονείς όταν τους επισκέπτονται είναι: «Πώς πρέπει να προσεγγίσω το παιδί μου, ώστε να το κάνω να αποδεχτεί τα νέα δεδομένα και αν είναι καλύτερο να μην του πω ακριβώς ποιο είναι το πρόβλημα γιατί ούτως ή άλλως δεν θα το καταλάβει».


Ο ψυχίατρος Γιάννης Κούρος, ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Εταιρεία Ψυχολογίας Ψυχιατρικής Ενηλίκων και Παιδιών (ΕΨΨΕΠ), ειδικευμένος στην Παιδοψυχολογία και στα Παιδαγωγικά, τονίζει ότι «τα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν πράγματα ήδη από 3 ετών. Είναι δεδομένο ότι ένα παιδί δεν μπορείς να το έχεις κλεισμένο σε μία γυάλα και να του αποκρύπτεις την πραγματικότητα. Ειδικότερα σήμερα που με την τηλεόραση έχουν τόσες πολλές παραστάσεις και ένα βομβαρδισμό πληροφοριών και να θέλει κάποιος να το πράξει είναι σχεδόν αδύνατο». 


Επισημαίνει ακόμη πως τα παιδιά αντιλαμβάνονται διαφορετικά τα πράγματα και τις εικόνες από έναν μεγάλο, αλλά δεν ζουν σε μία ουτοπία. «Έτσι κι αλλιώς ως μέλος συμμετέχει στη ζωή της οικογένειας, οπότε βιώνει τα πάντα με άμεσο τρόπο», λέει.


Και προσθέτει: «Επομένως λέμε αναμφίβολα ναι στην γνωστοποίηση του προβλήματος, σχετικά με τα νέα οικονομικά ισχύοντα της οικογένειας, λέμε όμως όχι στην τραγικοποίηση της κατάστασης. Πρέπει να καλλιεργείται από τους γονείς η ελπίδα και να τονίζεται ότι θα ξαναφτιάξουν τα πράγματα. Δεν πρέπει να μπαίνουν στο μυαλό του παιδιού αρνητικές σκέψεις γιατί τότε αυτό δημιουργεί ένα ντόμινο κακών συμπεριφορών και ψυχολογικών προβλημάτων».


Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι προφανές ότι καθοριστικό ρόλο έχει πρωτίστως η προσαρμογή του γονέα στα νέα δεδομένα για να μην μεταβιβάζει την αρνητική ενέργεια στο παιδί του, αλλά και για να αποτελεί ένα καλό παράδειγμα. Στην όλη προσπάθεια προσαρμογής των παιδιών, σημαντικός είναι και ο ρόλος των δασκάλων που έρχονται σε καθημερινή επαφή με τους μαθητές τους.


«Πίσω από τις πολλές δυσκολίες που επιφέρει η οικονομική κρίση υπάρχει και μία θετική πλευρά που πρέπει να της δοθεί σημασία. Είναι μία καλή ευκαιρία για όποιον έρχεται σε επαφή με παιδιά να τους μεταδώσει αξίες και αρχές, όπως η ολιγάρκεια, η μη σπατάλη, η υποτίμηση της σπουδαιότητας των υλικών αναγκών, η αποταμίευση που είχαμε ξεχάσει τι είναι, αλλά και της αλληλοβοήθειας», τονίζει ο ψυχολόγος και προσθέτει: «Εδώ υπεισέρχεται και ο ρόλος του δασκάλου, όταν βλέπει στο σχολείο φαινόμενα απομονωτισμού των παιδιών που ξαφνικά δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα κουλούρι από το κυλικείο».


Στα μεγαλύτερα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου τα πράγματα είναι φαινομενικά πιο εύκολα γιατί πρόκειται για μεγάλους ανθρώπους. Ωστόσο επειδή σε αυτήν την περίπτωση ενυπάρχει η εφηβεία επιβάλλεται μία τακτική συζήτηση μαζί τους γιατί σε αυτήν την ηλικία υφίσταται η τάση μεγαλοποίησης των προβλημάτων. 


«Ένας έφηβος εάν βρίσκεται σε μία παρέα και ξαφνικά είναι ο πιο αδύναμος κρίκος στα οικονομικά σε σχέση με τα αλλά παιδιά αποκτά συμπλέγματα και τάσεις μελαγχολίας. Η επικοινωνία και η υπερτόνιση της προσωρινότητας του προβλήματος είναι και σε αυτή την περίπτωση η σωστότερη αντιμετώπιση», συστήνει ο κ. Κούρος.


Μάρα Ανθοπούλου, δασκάλα σε δημοτικό σχολείο της Αθήνας, με πολυετή παρουσία στην εκπαίδευση μεταφέροντας την εμπειρία της. 


«Είναι γεγονός ότι η συμπεριφορά των παιδιών το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει αλλάξει προς το δυσμενέστερο. Δηλαδή έχουν γίνει πολύ πιο επιθετικά, πιο απείθαρχα, πιο ευερέθιστα και ως άμεση προέκταση πιο βίαια. Αναφέρομαι σε βία όχι σωματική, αλλά κυρίως λεκτική και κατά βάση στις μεταξύ τους σχέσεις», τονίζει και προσθέτει πως «είναι βέβαιο ότι αυτή η συμπεριφορά εκπορεύεται από τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η οικογένεια τους, τις οποίες τις βιώνουν στην πράξη. Για παράδειγμα τα παιδάκια των μικρότερων τάξεων έρχονται και μας λένε ότι "δεν μπορούμε να έρθουμε στην εκδρομή γιατί δεν έχουμε χρήματα". Τα πιο μεγάλα παιδιά της έκτης τάξης όχι μόνο καταλαβαίνουν τι βιώνει η χώρα μας, αλλά κάνουν και αναφορές για ΔΝΤ ή εκστομίζουν εκφράσεις όπως "λεφτά υπάρχουν" και άλλα σχετικά».


Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα που παρουσιάζεται, σύμφωνα με την δασκάλα, έχει να κάνει με την πολυπολιτισμικότητα στα σχολεία. «Το ελληνόπουλο, ο γονέας του οποίου έχασε τη δουλειά του, κατηγορεί τον συμμαθητή του που είναι από άλλη χώρα, ότι του την πήρε ο δικός του γονέας. Εμείς ως εκπαιδευτικοί προσπαθούμε, παρά την απαξίωση του λειτουργήματος που ασκούμε, να κάνουμε το καθήκον μας και να είμαστε κοντά στα παιδιά, να συζητάμε μαζί τους και να τα στηρίζουμε», επισημαίνει η κ. Ανθοπούλου.


Η νηπιαγωγός Βασιλική Τσιμπούρη, έρχεται σε επαφή με ακόμα μικρότερα παιδιά, τονίζει ότι «σίγουρα τα παιδάκια σε αυτήν την ηλικία δεν αντιλαμβάνονται άμεσα πολλά πράγματα, όμως κι εμείς από τη μεριά μας προσπαθούμε να τους μάθουμε να ξεχωρίζουν τα σημαντικά και τα αναγκαία και να αποδέχονται το "όχι" ως μέρος της ζωής. Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία μπορούν να μάθουν κάποια πράγματα τα οποία θα τους φανούν χρήσιμα, καθώς θα έχουν διαπαιδαγωγηθεί σωστά και θα έχουν τις βάσεις να υπομένουν και τα δυσάρεστα, αλλά και να μάχονται να τα αντιμετωπίζουν».


Μέγιστος είναι ο ρόλος των γονέων στην καλύτερη δυνατή αποδοχή των παιδιών της νέας οικονομικής πραγματικότητας που βιώνουν οι ελληνικές οικογένειες, όπως τόνισε και ο κ. Κούρος.


Η Ελίζα Παυλοπούλου, μητέρα της 7χρονης Τερέζας, μεταφέρει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει την κόρη της πάνω στο θέμα της κρίσης. 


«Όπως όλοι σχεδόν σήμερα έτσι και εμείς έχουμε αλλάξει τις συνήθειες μας και εκ των πραγμάτων και η μικρή στερείται από κάποια αγαθά τα οποία είχε μάθει ως δεδομένα», λέει και προσθέτει ότι «της μιλούσα και της μιλάω για την κατάσταση, της λέω ότι επειδή αυτή την εποχή η Ελλάδα δεν έχει πολλά λεφτά έτσι κι εμείς δεν έχουμε σήμερα πολλά χρήματα. Μπορώ να πω ότι έχει αρχίσει και καταλαβαίνει, καθώς ζητάει όλο και λιγότερα. Έρχεται μάλιστα σχεδόν κάθε μέρα και ρωτάει, "σήμερα μήπως έχουμε πιο πολλά λεφτά"; Ακόμα μου ζητάει αν μπορώ να της δώσω για το σχολείο λίγα περισσότερα για να δώσει σε κάποια παιδάκια που δεν έχουν καθόλου!».


Η Νατάσα και η 16χρονη κόρη της Νάνση βιώνουν μαζί την κρίση. «Η κόρη μου πλέον δεν είναι μικρό κοριτσάκι, είναι σχεδόν ένα ενήλικο άτομο και αντιλαμβάνεται πλήρως τι συμβαίνει στη χώρα μας τόσο σε θεωρητικό επίπεδο όσο και πρακτικά», λέει η κ. Νατάσα και συνεχίζει: «Όσες περικοπές έχω αναγκαστεί να κάνω τις κατανοεί πλήρως και με βοηθάει περιορίζοντας και τις δικές της απαιτήσεις. Προσπαθώ ειλικρινά να τις στερώ όσο το δυνατόν λιγότερα πράγματα και αυτό είναι κάτι που το βλέπει και το αναγνωρίζει. Μάλιστα λέει "μακάρι να μπορούσα να εργαστώ και εγώ και να συνεισέφερα στον οικονομικό προϋπολογισμό της οικογένεια"».


Η Νάνσυ από την πλευρά της σημειώνει: «Ασφαλώς και μπορώ να αντιληφθώ ότι περνάμε δύσκολη περίοδο, το βιώνω άλλωστε τόσο στο σπίτι μου όσο και στην παρέα μου. Όλες οι φίλες μου, όπως κι εγώ, έχουμε αλλάξει πολλά στην καθημερινότητα μας, βγαίνουμε λιγότερο και κοιτάμε με τα χρήματα που έχουμε στα χέρια μας να περνάμε όσο το δυνατόν περισσότερες μέρες. Μαζευόμαστε πλέον σε κάποιο σπίτι και βλέπουμε DVD τα περισσότερα Σάββατα, ενώ μέχρι πρόσφατα βγαίναμε για καφέ ή σινεμά. Τα κάνουμε αυτά και σήμερα αλλά λιγότερο συχνά γιατί απλά δεν έχουμε για περισσότερο. Ελπίζω να διορθωθούν τα πράγματα και να μην ζήσω το μέλλον μου μέσα σε τόση μιζέρια».


Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Χρεωμένα μέχρι το λαιμό τα λαϊκά νοικοκυριά

Σοβαρή παρέμβαση, με στόχο την ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών που γονατίζουν κάτω από το βάρος της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου, αποτελούν οι προτάσεις που επανέφερε χτες το ΚΚΕ με ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του Κόμματος, για την ανακούφιση και την πραγματική στήριξη των λαϊκών νοικοκυριών, που στενάζουν από τα χρωστούμενα στις τράπεζες.


Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, στα τέλη του προηγούμενου χρόνου τα χρέη των νοικοκυριών προς τις τράπεζες ξεπερνούσαν τα 111 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα 78,5 δισ. ήταν στεγαστικά δάνεια, τα 25,8 δισ. καταναλωτικά και τα 7,4 δισ. ευρώ οφειλές σε πιστωτικές κάρτες.


Πρόκειται για δυσθεώρητα νούμερα, τα οποία η λαϊκή οικογένεια αδυνατεί να καταβάλει, σε μια περίοδο που αυξάνονται συνεχώς τα ποσοστά νοικοκυριών που έχουν πτωχεύσει στην κυριολεξία. Στην πλειοψηφία τους, άλλωστε, τα παραπάνω δάνεια ζητήθηκαν είτε για να καλύψουν τα λαϊκά νοικοκυριά τρέχουσες ανάγκες διαβίωσης, είτε – πολύ περισσότερο – να αποκτήσουν με ένα στεγαστικό δάνειο το δικό τους κεραμίδι.


Οι ρυθμίσεις που υποτίθεται ότι προώθησε η κυβέρνηση για την οικονομική ελάφρυνση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών αποδεικνύεται, όπως από την πρώτη στιγμή είχε καταγγείλει το ΚΚΕ, ότι όχι μόνο δεν αποτελούν λύση για τη μεγάλη μάζα των δανειοληπτών, ώστε να ρυθμίσουν τις οφειλές τους, αλλά σε τελευταία ανάλυση είναι μέτρα που λειτουργούν υπέρ των τραπεζών.


Μάλιστα, την ίδια ώρα που για τις τράπεζες το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν εξασφαλίσει πάνω από 160 δισ. ευρώ σε ζεστό χρήμα και εγγυήσεις, οι τραπεζικοί όμιλοι κλιμακώνουν τους εκβιασμούς και τις απειλές για κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων, ακόμα και σπιτιών. Η κατάσταση αναμένεται να χειροτερέψει στο άμεσο μέλλον, καθώς τα σχέδια κυβέρνησης – κεφαλαίου προβλέπουν κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων και άρα μεγαλύτερη εξαθλίωση για το λαό.


Πηγή: Ριζοσπάστης

Η Ανταλλακτική οικονομία απάντηση στην κρίση

«Πού σε βρίσκω;» «Σε μια φίλη, ήρθα να μου βάλει ένα φερμουάρ στο παντελόνι. Για αντάλλαγμα, την άλλη εβδομάδα θα της κρατήσω λίγες ώρες το παιδί». Η Μαρία Χούπη είναι από τα ιδρυτικά μέλη που πριν από 2 χρόνια δημιούργησαν το Δίκτυο Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης Μαγνησίας, που σήμερα αριθμεί περισσότερα από 600 μέλη. Παρόμοιες προσπάθειες γίνονται κατά δεκάδες σε όλη την Ελλάδα, η οποία, στα χρόνια της κρίσης, ανακαλύπτει όλο και περισσότερο την έννοια της αλληλεγγύης και πως το «εμείς» έχει περισσότερες πιθανότητες από το «εγώ».

Η ιδέα είναι απλή και πολύ πρακτική. Είναι, για παράδειγμα, μια παρέα 10 ατόμων. Και λέει ο καθένας τι μπορεί να κάνει. Ο ένας μπορεί να βάλει το αμάξι του για να μεταφέρει κάποιον άλλον στη δουλειά κάποιες συγκεκριμένες μέρες και ώρες. Ο άλλος μπορεί να μαγειρέψει, να σιδερώσει, να επισκευάσει τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Κάποιος άλλος ίσως να πάει για ψώνια στο σούπερ μάρκετ ή για να μαζέψει τις ελιές. Και ανάλογα με τις ώρες που μπορεί να διαθέσει ο καθένας, και τη «δουλειά» που μπορεί να κάνει, συγκεντρώνει και τους αντίστοιχους πόντους, με τους οποίους «αγοράζει» αντίστοιχες υπηρεσίες.

Εάν τώρα τα 10 άτομα γίνουν 50 και μετά 1.000, η αρχική παρέα μετατρέπεται σε ένα κανονικό δίκτυο που καλύπτει μια μεγάλη γκάμα από υπηρεσίες και προϊόντα, χωρίς να χρειαστεί να διαθέσει κανείς ούτε ένα ευρώ, παρά μόνο την καλή του διάθεση. «Εννοείται πως όλα αυτά τα δίκτυα λειτουργούν βοηθητικά, δεν μπορούν να δώσουν άμεσες λύσεις σε μεγάλα οικονομικά προβλήματα, να πληρώσουν, ας πούμε, ένα λογαριασμό ή ένα δάνειο. Μας φέρνουν όμως πιο κοντά και ενισχύουν την ιδέα της αλληλεγγύης, την οποία είχαμε ξεχάσει λιγάκι στα χρόνια της καταναλωτικής ευμάρειας, της βιτρίνας και του ατομισμού», λέει η Μαρία.

Είναι απίστευτος ο ρυθμός με τον οποίο εξαπλώνεται η «τάση» της ανταλλαγής υπηρεσιών και προϊόντων, που άλλες φορές λειτουργεί με «πόντους», άλλες με εικονικά/κοινωνικά νομίσματα και άλλες με μπόνους, αλλά πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα και (σχεδόν) πάντα μέσα από το Ίντερνετ.

Συντάκτης: Τάκης Σκριβάνος

Πηγή: athensvoice